فولاد آلیاژی از آهن با مواد افزودنی مختلف است. ضروری است که فولاد فقط تا 2.1 درصد کربن داشته باشد. این باعث می شود آن را سخت، الاستیک و مقاوم در برابر ضربه کنید. می توان آن را ریخته گری، آهنگری، فشرده و رول کرد. خواص را می توان با افزودن منگنز، نیکل، کروم، تنگستن و مواد دیگر تحت تاثیر قرار داد.

فولاد باید طیف وسیعی از الزامات را برآورده کند. ساخت و ساز پل باید در برابر تنش های دمای بالای تابستان و یخبندان شدید مقاومت کند. در عین حال، در معرض طیف گسترده ای از آلاینده های تهاجمی هوا قرار دارد.

نیاز به فولاد درج سینک یا درام ماشین لباسشویی نیز قابل توجه است. عوامل شستشو، تمیز کننده و شستشو در دماهای بالا و پایین بر آن تأثیر می گذارد. پایداری ابعادی آن باید در دمای اتاق برابر با 100 درجه سانتیگراد باشد.
ابزارهایی که سریع کار می کنند مانند ماشین های فرز، تیغه های اره و مته ها به میزان قابل توجهی توسط گرمای اصطکاکی حاصل گرم می شوند. بنابراین آنها باید از فولادی ساخته شوند که خواص خود را حتی در دماهای بالاتر حفظ کند. با این وجود، مته هایی که به درستی استفاده نمی شوند، اغلب زمانی که خواص خود را از دست می دهند، می سوزند. ابزارهایی که در معرض بارهای حرارتی کمتری هستند می توانند از فولادی ساخته شوند که تا حدود 200 درجه سانتیگراد پایداری خاصی دارند.

فولادسازی

با توجه به نقطه ذوب پایین 1200 درجه سانتیگراد، می توان از آهن خام به عنوان یک چدن روند. با این حال، این بسیار شکننده است و نمی توان آن را جعل کرد. تنها زمانی که برخی از مواد افزودنی از آهن جدا شده باشند، حالت ارتجاعی و چکش خواری پیدا می کند. به طور خاص، محتوای کربن باید کمتر از 2.1٪ باشد.

کاهش در محتوای عناصر ولگرد در هنر به عنوان شناخته شده است خنکی تعیین شده است. در طی تصفیه چدن، عناصر همراه اکسید می شوند. اکسیژن مورد نیاز برای این کار یا از هوا یا از ضایعات می آید یا اکسیژن خالص از مایع سازی هوا تامین می شود.