آمینوپلاست ها

از اواخر دهه 1930 آمینوپلاست ها در مقیاس بزرگ تولید می شود. در مقایسه با رزین‌های فنولی که نزدیک به هم هستند، این مزیت بزرگ را دارند که با خواص مشابه، رنگ ذاتی مایل به زرد تا قهوه‌ای ندارند و همچنین با افزودن رنگ‌های مناسب می‌توانند به راحتی و ارزان رنگ شوند.

اساساً بین دو گروه بزرگ، رزین‌های اوره (UF) و رزین‌های ملامینه (MF) تفاوت وجود دارد.

رزین های اوره

رزین های اوره از واکنش متانال اضافی (فرمالدئید) با اوره (نسبت مولی تقریباً 2:1) بدست می آید. در محیط ضعیف پایه، گروه آمینه به متانال اضافه می شود:

 

با کاهش مقادیر pH، آب از حد واسط 1 جدا می شود که توسط پیوندهای هیدروژنی تثبیت می شود. بنابراین، تشکیل آمینوپلاست ها نیز جزو واکنش های چند تراکمی محسوب می شود.

 

کاتیون های کربنی حاصل با اتم های N هسته دوست و در این مورد با اتم های آزاد واکنش می دهند

ن اچ 2 – جی درست و پ پ ه n

در حد واسط 1، و در ابتدا الیگومرهای خطی را تشکیل می دهند.

 

با کاهش بیشتر مقادیر pH (<5)، تشکیل کاتیون های کربن به طور قابل توجهی افزایش می یابد، به طوری که گروه های NH از قبل جایگزین شده در زنجیره های خطی می توانند دوباره جایگزین شوند. این منجر به اتصال عرضی سه بعدی و تشکیل یک ترموست معمولی می شود:

رزین های ملامینه:
رزین های ملامینه به همان روشی که رزین های اوره سنتز می شوند. شما فقط استفاده کنید ملامین (تری آمینوتریازین) به جای اوره به عنوان مونومر.