تاریخچه آبجو

کی و کجا که آبجو دم کنید اختراع شده توسط انسان نامشخص است. قدیمی ترین توصیفات مربوط به سومریان از هزاره چهارم قبل از میلاد است. سومری ها آبجو را یک نوشیدنی الهی می دانستند و آن را به خدایان خود تقدیم می کردند. اما همچنین می توانست خیلی زودتر ایجاد شود.

بابلی ها در هزاره دوم قبل از میلاد دم کرده اند. در حال حاضر 20 نوع آبجو مختلف وجود دارد: هشت نوع آبجو، هشت نوع از جو و چهار نوع از مخلوط غلات. همه این آبجوهای اولیه کدر و بدون فیلتر بودند، و برای اینکه بقایای تلخ دم در دهانتان باقی نماند به یک نی نازک برای نوشیدن نیاز داشتید. در اولین مجموعه قوانین شناخته شده برای ما، ثبت شده است که هر بابلی مستحق یک جیره روزانه آبجو است – بسته به موقعیت اجتماعی از 2 تا 5 لیتر. قوانین سخت بود: هرکسی که آبجوی نامرغوب می فروخت در محصول خود غرق می شد.

اگر از یک مصر شناس که آبجو را اختراع کرده است بپرسید، آن قدیم ها بوده اند مصری. اسآنها از خمیر نان پخته نشده برای دم کردن آبجو استفاده کردند و برای بهبود طعم، خرما را به دم کرده اضافه کردند. اهمیت آبجو در مصر را می توان از این واقعیت دریافت که یک هیروگلیف جداگانه برای آبجوسازان وجود دارد.

آبجو در یونان نیز شناخته شده بود، ارسطو آن را به عنوان یک قرص خواب توصیه می کرد. رومی ها برای آبجو ارزش چندانی قائل نبودند، آنها شراب – نوشیدنی خدایان – می نوشیدند و به آبجو زیاد فکر نمی کردند.

قدیمی ترین شواهد وجود آبجو در خاک آلمان مربوط به دوره هالشتات (از 700 سال قبل از میلاد) در منطقه کولباخ است. چند آمفور آبجو در آن زمان منطقه ای کاملا سلتیکی پیدا شد. سنت دم کردن پابرجا بود و در بین آلمانی‌ها آبجو نوشیدنی زنده‌ها، آبجو نوشیدنی مردگان و شراب نوشیدنی خدایان بود. این بدان معناست که آبجو ارزان‌ترین و پرمصرف‌ترین نوشیدنی الکلی بود آلمان مندر قرن های اول عصر ما، پختن نان و دم کردن آبجو وظیفه زنان بود و به عنوان یک صنعت انجام نمی شد.

زمانی که راهبان در جستجوی یک نوشیدنی خوشمزه و مغذی برای روزه‌داری به راه افتادند، این موضوع در اوایل هزاره تغییر کرد. نوشیدن مایعات در روزه داری ممنوع نبود. راهبان هنر آبجوسازی را به کمال رساندند و مصرف آبجو در صومعه ها به ابعاد بسیار زیادی رسید: هر راهب مجاز به نوشیدن پنج لیتر در روز بود. بلافاصله پس از آن، آبجوسازی های صومعه نیز شروع به فروش آبجو کردند که به دلیل کیفیت بالا بسیار محبوب بود.

در شهرهای پر رونق قرون وسطی، مردم نمی‌خواستند چنین آبجوی خوبی نداشته باشند، بنابراین آبجوسازی‌هایی که در اصناف صنعتگران ادغام شده بودند نیز در آنجا به وجود آمدند. حاکمان مربوطه خیلی سریع متوجه شدند که شما می توانید با آبجو درآمد کسب کنید و مالیات آبجو و مالیات آبجو را معرفی کردند. این آبجوسازی صومعه از این امر مستثنی شدند. به همین دلیل است که بسیاری از شاهزادگان برای کسب درآمد مالیاتی بیشتر، کارخانه های آبجوسازی صومعه را بستند.