برخلاف پلی‌ن‌ها، پلی‌متین‌ها اگر بیش از سه پیوند دوگانه مزدوج در مولکول داشته باشند، قبلاً رنگی به نظر می‌رسند. دلیل این امر را می توان با مقایسه ساختارهای مرزی مزومری مشاهده کرد (شکل 4).
با توجه به مزومریسم بوجود می آیند در پلی لن ها فرمول های همیشه محدود کننده با جداسازی بار، یعنی یک بار منفی و یک بار مثبت در مولکول بدون بار واقعی رخ می دهد. در مقایسه با سازه های بدون بار، این سازه های مرزی ناپایدارتر هستند و با اکراه مورد تهاجم قرار می گیرند. بنابراین همه ساختارهای مرزی از اهمیت یکسانی برخوردار نیستند و بنابراین اهمیت یکسانی دارند $\pi –Eلهک\mathrm{تی}\mathrm{درست}Onهn$ کاملاً غیرمحلی نشده است.
در پلی متین ها گروه های کروموفوریک موجود نه تنها سیستم مزومریک یک مولکول را طولانی می کنند، بلکه آن را تثبیت می کنند. با توجه به جفت‌های تک الکترون‌ها، هر باری که رخ می‌دهد می‌تواند به طور یکنواخت در کل سیستم مزومریک توزیع شود، به طوری که همه ساختارهای مرزی دارای اولویت یکسان باشند. را $\pi –Eلهک\mathrm{تی}\mathrm{درست}Onهn$ بنابراین نسبت به پلی لن ها بی محلی تر هستند و به راحتی می توان آنها را تحریک کرد.

تغییر دامنه جذب به طول موج های بالاتر از طریق معرفی گروه های کروموفوریک نامیده می شود. تغییر باتوکرومیک.

گروه های کروموفوریک عبارتند از:

$\begin{array}{l}\text{+M –}\text{اثر}{\text{-NH}}_{\text{2}}،–ن{\mathrm{آر}}_2،–O\mathrm{اچ}،–O\mathrm{آر}،–O–\\ –م–Effهک\mathrm{تی}–نO_2،–\mathrm{سی}OO\mathrm{آر}،ک_{}ه\mathrm{تی}O–وn\mathrm{یعنی}آل\mathrm{یعنی}ه\mathrm{اچ}y\mathrm{یعنی}\mathrm{جی}\mathrm{درست}وپپهn\end{array}$

به آنها گروه های اهداکننده الکترون می گویند اکسوکروم هااز طرف دیگر، گروه‌های الکترون‌کشنده ضدآکسوکروم هستند. هنگامی که یک سیستم مزومریک دارای هر دو گروه دهنده و گیرنده باشد، شارژ به بهترین وجه تثبیت می شود.

2. pH

رنگ بسیاری از رنگها بسته به pH حلال تغییر می کند. پروتونه شدن یا دپروتوناسیون مولکول باعث تغییر طول سیستم مزومریک و در نتیجه حداکثر جذب ترکیب می شود. به دلیل این خاصیت، از چنین رنگ هایی به عنوان شاخص اسید-باز استفاده می شود.