اثر نرم کننده ها
پلاستیک هایی با گروه های بسیار قطبی روی زنجیره، مانند آن کلرید پلی وینیل (PVC) می تواند برهمکنش های دوقطبی قوی با زنجیره همسایه ایجاد کند. نتیجه این است که این پلاستیک ها بسیار سفت و شکننده هستند.

به دلیل ساختار مولکولی، استرها و پلی الکل ها دارای ویژگی قطبی هستند. مولکول های قطبی نرم کننده بین زنجیره های پلیمری ذخیره می شوند. این باعث کاهش نیروهای دوقطبی بین زنجیر شده و مواد را انعطاف پذیرتر می کند. انعطاف پذیری را می توان تحت تأثیر مقدار نرم کننده اضافه شده، با PVC تا حدود 50٪ نرم کننده اضافه شده، تحت تأثیر قرار داد.

مشکلات نرم کننده
از آنجایی که نرم‌کننده‌ها عملاً فقط در پلاستیک حل می‌شوند، مولکول‌ها می‌توانند مهاجرت کرده و همچنین از پلاستیک فرار کنند که می‌تواند منجر به عواقب و مشکلات نامطلوب شود. سرعت مهاجرت به شدت به دما بستگی دارد، در 50 درجه سانتیگراد 10 تا 20 برابر بیشتر از دمای 20 درجه سانتیگراد است. اگر نرم کننده حاوی پلاستیک در تماس دائمی با مواد دیگر باشد، نرم کننده فرار می تواند متورم شود یا به مواد دیگر بچسبد.

مشکل دیگر این واقعیت است که نرم کننده های مختلف به طرق مختلف برای سلامتی مضر هستند، به ویژه آنهایی که اغلب استفاده می شوند دیوکتیل فتالات ها. آنها مشکوک به سمی بودن مزمن و داشتن اثرات مخرب ژنتیکی (جهش زا) و آسیب زا به میوه (تراتوژن) و ایجاد آلرژی هستند. با این حال، هنوز هیچ داده علمی قطعی در مورد سمیت نرم کننده ها وجود ندارد.

از پلاستیک های حاوی نرم کننده هایی که به عنوان مواد بسته بندی غذاهای چرب استفاده می شود، نرم کننده ها در چربی حل می شوند و در نتیجه وارد بدن می شوند.
نرم کننده ها از کفپوش های پی وی سی به هوا فرار می کنند و خطری برای سلامتی به ویژه برای کودکان کوچکی که روی زمین بازی می کنند، به همراه دارند.

به دلایل ایمنی، استرهای فتالات نیز به‌عنوان نرم‌کننده در اسباب‌بازی‌های کودک در اتحادیه اروپا به دلیل افزایش خطر تماس با دهان ممنوع شده‌اند.

همچنین سنگین زیست تخریب پذیری بسیاری از نرم کننده ها مشکل ساز است. اگر آنها از پلاستیک در محل های دفن زباله آزاد شوند، می توانند وارد آب های زیرزمینی شوند و باعث آسیب های زیست محیطی در آنجا شوند.