پلیمریزاسیون یونی

پلیمریزاسیون همچنین می تواند توسط یون ها آغاز شود. بین پلیمریزاسیون کاتیونی و آنیونی تمایز قائل شد.
برای پلیمریزاسیون کاتیونی به عنوان آغازگر، اسیدهای برونستد قوی یا اسیدهای لوئیس مانند تری فلوراید بور (

 

یا تری کلرید آلومینیوم

 

( همراه با آب استفاده می شود. در هیدرولیز اسیدهای لوئیس تری فلوراید بور و تری کلرید آلومینیوم، یون های اکسونیوم،

 

، تحصیل کرده واکنش با افزودن یک پروتون در عرض یک پیوند دوگانه در مونومر آغاز می‌شود و یک کربن کاتیون ایجاد می‌کند که با مولکول آلکن دیگری واکنش می‌دهد و در نتیجه رشد زنجیره را تضمین می‌کند. رشد زنجیره ای با جدا کردن یک پروتون یا افزودن یک آنیون (از کاتالیزور شروع) خاتمه می یابد. برای این منظور بازها یا آنیون های مناسب نیز به صورت هدفمند اضافه می شود. یکی از محصولات مهم پلیمریزاسیون کاتیونی، لاستیک بوتیل، کوپلیمری از 2-متیل پروپن و 0.5-5٪ ایزوپرن است.

 

را پلیمریزاسیون آنیونی با افزودن یک باز قوی یا یک فلز واکنش پذیر مانند سدیم تحریک می شود، به این ترتیب افزودن باز به مونومر یا انتقال الکترون باعث ایجاد کربنیون می شود که واکنش زنجیره ای را ادامه می دهد. بنابراین کار با مواد بسیار خالص ضروری است، زیرا حتی کوچکترین ناخالصی ها (مانند آب یا آلکانول) می توانند پروتون را آزاد کنند که با کربنیون واکنش می دهد و در نتیجه منجر به خاتمه زنجیره می شود. واکنش تنها زمانی متوقف می شود که تامین کنندگان پروتون مانند ب. آب را می توان اضافه کرد. در غیاب چنین موادی، کربنیون‌های خالص و فعال که «پلیمرهای زنده» نیز نامیده می‌شوند، می‌توانند در مدت زمان طولانی خنثی شوند. آنها برای سنتز کوپلیمرهای بلوکی استفاده می شوند. در این حالت، ابتدا یک تکه از زنجیره پلیمری از یک نوع مونومر سنتز می شود، سپس قطعه بعدی از نوع دیگری از مونومر اضافه می شود و به همین ترتیب، پلیمرهایی به دست می آید که زنجیره های آنها از بخش های جداگانه ای تشکیل شده است که از انواع مختلف سنتز شده اند. مونومرها نمونه ای از این کوپلیمرها لاستیک های استایرن- بوتادین هستند که لاستیک های خودرو و زیره کفش از آنها ساخته می شود.