ایمپلنت های قلبی عروقی

یک قلب سالم حدود 40 میلیون بار در سال می تپد. ناگفته نماند که فقط موادی که به طور خاص زیست سازگار و در عین حال انعطاف پذیر هستند، اما در عین حال از نظر ابعادی پایدار و مقاوم در برابر پارگی هستند، باید برای اتاقک ها یا دریچه های مصنوعی روی قلب در نظر گرفته شوند. علاوه بر این، سطوح باید به گونه ای طراحی شوند که از تشکیل لخته های خونی در اثر رسوب سلول های خونی جلوگیری شود.

اولین دریچه های مکانیکی قلب از فولاد و لاستیک سیلیکونیبا این حال، این مواد مستعد تشکیل لخته خون (ترومبوز) بودند که نیاز به درمان دارویی همزمان داشتند. امروزه دریچه‌های قلب مصنوعی شناخته شده‌اند که بال‌های آن‌ها از کربن رسوب‌شده در اثر پیرولیتیک ساخته شده و علاوه بر استحکام مکانیکی بالا، سطح فوق‌العاده صافی نیز دارند. این به طور قابل توجهی خطر ترومبوز را کاهش می دهد.

تفلون (پلی تترا فلوئورواتیلن) ​​که با کشش متخلخل تر شده است، برای ساخت رگ های مصنوعی استفاده می شود. پروتئین های پلاسما روی سطح متخلخل تجمع می یابند و در نتیجه سطحی به طور طبیعی صاف می شود.

پلاستیک های زیست تخریب پذیر در پزشکی

پلاستیک های زیست تخریب پذیر نمونه دیگری از کاربرد پلاستیک در پزشکی است. این است به عنوان مثال ب. به رشته های پلی استر ساخته شده از پلی لاکتیک اسید، پلی گلیکولیک اسید یا پلی دی اکسان. این مواد به صورت هیدرولیتیکی در ارگانیسم تجزیه می شوند و نیازی به عملیات دیگری برای برداشتن نخ ها نیست.
از طریق کوپلیمریزاسیون با ترکیبی خاص از پلاستیک، شاخه های استخوانی بسیار آهسته تجزیه می شوند.
پلاستیک هایی که به عنوان تکیه گاه دیواره عروقی (استنت) استفاده می شوند، گاهی باید چندین سال در بدن باقی بمانند. به همین دلیل در اینجا از پلیمرهای زیست تخریب پذیر نیز استفاده می شود که پس از مدت زمان ماندگاری مورد نظر خود به خود حل می شوند.