خواص عنصر

ثابت های مادی و فراوانی وقوع در طبیعت

ایزوتوپ های عنصر

تربیوم در طبیعت فقط به شکل یک ایزوتوپ پایدار منفرد وجود دارد، این عنصر ناهمسان‌توپی است. ایزوتوپ های رادیواکتیو دیگر به صورت مصنوعی تولید شده اند.

خواص بیشتر

تربیوم در دو تغییر آلوتروپیک وجود دارد: α-تربیوم و β-تربیوم. تغییرات را می توان به یکدیگر تبدیل کرد. این فلز خاکستری نقره ای، انعطاف پذیر و بسیار نرم است. مراحل اکسیداسیون III و IV را در ترکیبات خود تشکیل می دهد که مرحله III پایدارترین و سازگارترین است. پتانسیل طبیعی آن نشان می دهد که آن یک فلز قوی الکترومثبت و بسیار پایه و یک عامل کاهنده قوی است. تربیوم در هوا نسبتاً پایدار است، اما روی سطوح تازه بریده شده به سرعت کدر می شود. با آب و اسیدها با تکامل هیدروژن واکنش می دهد و ترکیبات یا نمک های مربوطه را تشکیل می دهد.

کشف

شیمیدان سوئدی کارل گوستاو موساندر در سال 1843 تربیوم را همراه با اربیوم در طی بارش کسری ایتریا کشف کرد. در سال 1864 وجود این عنصر توسط مارک آبراهام دلافونتین سوئیسی (1838-1911) تأیید شد. در سال 1906، جورج اوربین موفق شد این عنصر را با استفاده از تحلیل طیفی تشخیص دهد و جرم اتمی آن را دقیقاً تعیین کند.

وقوع/تولید

تربیوم پنجاه و هشتمین عنصر به وفور است و یکی از عناصر کمیاب روی زمین است. در طبیعت همیشه همراه با سایر فلزات خاکی کمیاب، عمدتاً به عنوان همراهی با ایتریوم در زنوتیم یا در کانی‌های گادولینیت، اوکسنیت و در ماسه‌های مونازیت وجود دارد. فقط ماسه مونازیت برای تولید تربیوم استفاده می شود. تربیوم فلزی پس از غنی سازی سنگ معدن و جداسازی سایر فلزات خاکی کمیاب با احیای متالوترمی تری کلرید یا تری فلوراید با کلسیم یا منیزیم به دست می آید.

استفاده کنید

به دلیل خواص فرومغناطیسی، تربیوم برای ساخت قطعات قطبی برای لنزهای مغناطیسی استفاده می شود. همچنین، برای بهبود خواص مغناطیسی (مانند آهنرباهای نئودیمیم-آهن-بور) به آهنرباهای دیگر اضافه می شود.

اتصالات مهم

اینها شامل تربیوم سفید تترافلوراید TbF4 و اکسید تربیوم (III) سفید Tb2O3 می شود.

ساختمان

α-تربیوم یک شبکه متراکم شش ضلعی را تشکیل می دهد.