توسعه جهان به عنوان یک کل با کمک کیهان شناسی، شاخه ای از طالع بینی توصیف شده است. این مطالعه ساختار، منشأ و توسعه جهان به عنوان یک کل است. کیهان شناسی مبتنی بر حقایق رصدی مختلف است. آنها شامل انتقال به سرخ کهکشان ها، ساختار خوشه و سلولی کهکشان ها، تابش پس زمینه از جمله ریزساختار آن و فراوانی عناصر موجود در فضا است.

مهبانگ

اکنون فرض بر این است که کل جرم جهان در حدود 15 میلیارد سال پیش در هسته ای با چگالی بسیار زیاد متمرکز شده است. $({10}^{96}{\text{g/cm}}^{\text{3}})$ و دما $({10}^{30}درجه\text{ج)}$ با هم حضور داشت در یک به عنوان مهبانگ یا “مهبانگ” انفجاری را توصیف کرد که در طی توزیع کیهانی ماده در چند دقیقه تا حدود 90٪ ایجاد شد. هیدروژن و حدود 10 درصد هلیوم. جهان از آن زمان در حال انبساط و سرد شدن است.
این فرآیندها کند هستند. آنها میلیاردها سال عمر می کنند. بنابراین، کمتر از 2 درصد از عناصر دیگر از هیدروژن و هلیوم تشکیل شده در انفجار بزرگ تشکیل شده اند. هر چه ستارگان بیشتر تشکیل شود و کیهان پیرتر شود، نسبت عناصر سنگین بیشتر می شود. بنابراین باید قبل از آن در جهان جوان کوچکتر می شد.

ادوین پاول هابل (1889-1953)، ستاره شناس و اخترفیزیکدان آمریکایی که کهکشان ها را به طور گسترده مورد مطالعه قرار داد، شواهدی ارائه کرد که جهان ما در حال انبساط است. او دریافت که کهکشان ها از هم دور می شوند. و هر چه دورتر باشند، سریعتر. شما می توانید این را با ذرات روی پاکت بادکنکی که بیشتر و بیشتر باد می شوند مقایسه کنید. هابل تنها توضیح ممکن را از کشف خود به دست آورد که هنگام ثبت طیف کهکشان های دوردست، هر چه کهکشان ها دورتر باشند، تغییر رنگ قرمز بیشتر است. ما امروز این اثر را به عنوان می دانیم اثر داپلر. هنگامی که منبع نور از ناظر دور می‌شود، طول موج‌های نور طولانی‌تر می‌شوند، به این معنی که به قسمت قرمز طیف منتقل می‌شوند که اصطلاحاً به قرمز منتقل می‌شود.

اگر این انتقال به سرخ به عقب محاسبه شود، آنگاه همه مواد در یک مبدأ مشترک با چگالی و دمای بسیار زیاد به هم می رسند. زمان لازم برای این کار حدود 15 میلیارد سال است.

اثبات دومی برای بیگ بنگ وجود دارد: شواهد کیهانی تابش پس زمینه .

رابرت وودرو ویلسون (متولد 1936) به طور تصادفی تابش زمینه کیهانی را در سال 1965 کشف کرد.
این تشعشع منشأ فرازمینی دارد و نه به خورشید یا ماه و نه به زمان روز یا سال وابسته است. از تمام جهات روی زمین به طور یکنواخت پخش می شود.

با این حال، این تابش پس زمینه مستقیماً از زمان انفجار بزرگ نمی آید. 300000 سال پس از انفجار بزرگ، زمانی که جهان تا حدود 4000 درجه سانتیگراد سرد شده بود، شکل گرفت. هسته‌های اتمی و الکترون‌ها فقط در این دما می‌توانستند پیوند برقرار کنند: این منجر به تشکیل اتم‌ها و پاک شدن مه الکترونی شد. این باعث شد که کیهان در برابر تشعشعات شفاف و قابل نفوذ باشد. تشعشع پس زمینه ای که امروز دریافت می کنیم در این زمان ایجاد شده است.