پلی اورتان ها، پلی اوره ها و رزین های اپوکسی از طریق واکنش های چندافزودنی ساخته. ترکیباتی که حداقل دو گروه عاملی دارند به عنوان مونومر استفاده می شوند. اگر اینها به یکدیگر متصل شوند، یک اتم هیدروژن بازآرایی می شود، اما بر خلاف چند تراکم، هیچ شکافی از ترکیبات کم مولکولی مانند آب یا کلرید هیدروژن وجود ندارد.

درست مانند گروه OH الکل ها، گروه آمین های NH را نیز می توان به ایزوسیانات اضافه کرد. دی آمیدهای اسید کربنیک (R – NH – CO – NH – R’) به عنوان محصولات واکنش تشکیل می شوند. این واکنش به دو صورت قابل استفاده است. از یک طرف می تواند در این راه در یک واکنش چندافزودنی باشد پلی اوره ها تولید (تصویر 3).
از سوی دیگر، این واکنش برای شبکه سازی پلی یورتان ها با افزودن دی ایزوسیانات اضافی در طول سنتز. این با گروه های آمینه فعال زنجیره های پلی یورتان غیرمتقابل واکنش نشان می دهد و آنها را به هم پیوند می دهد.هیچ گروه دیگری از پلاستیک چنین حوزه های کاربردی متنوعی را باز نمی کند. بسته به مواد اولیه مورد استفاده، پلی یورتان های متقاطع متفاوتی به دست می آیند: اگر از یک دیول و یک دی ایزوسیانات به عنوان مونومر استفاده شود، پلی یورتان های خطی تشکیل می شوند؛ اگر حداقل یک جزء سه کاره باشد، دورمرهای سه بعدی شبکه ای تشکیل می شوند. همانطور که در بالا ذکر شد، اتصال عرضی سه بعدی بعدی پلی یورتان های خطی نیز با استفاده از ایزوسیانات اضافی امکان پذیر است.

آنها به نسبت همه کاره هستند استفاده های ممکن . پلی یورتان ها به عنوان مثال برای تولید فوم، الاستومر، رنگ، چسب و الیاف مناسب هستند.
چه نرم، چه سخت، چه منافذ باز یا بسته، بسته به ماهیت و نسبت مونومرهای مورد استفاده در پلی افزودن، حتی می توان آنها را با اندازه منافذ دلخواه شما تولید کرد.

رزین های اپوکسی که هنوز سخت نشده اند چسبناک هستند و بنابراین می توان آنها را به خوبی پردازش کرد. علاوه بر این، از آنجایی که عمل آوری بسته به ترکیب رزین بسیار کند است و رزین های اپوکسی به خوبی به فلزات و سرامیک ها می چسبند، به ویژه به عنوان چسب یا رنگ مناسب هستند.
کامپوزیت هایی که در آنها رزین های اپوکسی با الیاف شیشه یا کربن تقویت می شوند، به عنوان مثال استفاده می شود. ب- در قایق سازی یا ساخت هواپیماهای سبک استفاده می شود.